Որտեղի՞ց է արդյոք մեր մեջ այն գիտակցությունը, որ մեզնից վեր կա գերագույն մի էակ, որին մենք կարող ենք դիմել նեղության պահին, խոսել Նրա հետ սրտաբուխ աղոթքով, կամ մեր դժգոհությունը հայտնել մեր կյանքի անհաջողություններից, թեև վերջինիս դեպքում այդ անելու իրավունքը չունենք:

Աստծո ամենամեծ ձեռքբերումը կատարյալ մարդու արարումը չէ, այլ Իր իսկ մարմնացումը` որպես մարդու և բարու կատարյալ միություն:

Համոզված եմ, որ չկա (և չի էլ եղել) առավել նշանակալից պարգև հայոց մայրության և գեղեցկության տոնի առթիվ, քան աստվածահունչ սիրո և պոեզիայի աստվածահունդ կատարելության գովքը` ի նվիրումն մեր մայրերի, կանանց և դուստրերի։

Ի՞նչ սահմաններ է գծում այն` մեղքի հետագիծը, կյանքի և մարդու, Աստծո և մարդու, մարդու և մարդկայինի միջև:

Արդ, որտեղի՞ց են գերեզմանները. «Մահը աշխարհ է եկել բանսարկուի նախանձով» (Իմաստ. 1.24): Անշուշտ, մահը եղծում է մարդուն թե՛ հոգեպես, թե՛ ֆիզիկապես, սակայն խոսքը այստեղ ավելի շուտ հոգևոր, քան մարմնավոր մահվան մասին է, որովհետև կենդանի մեռյալ է Աստծուց հեռացած և Նրա սրբություններից օտարացած մարդը, այնինչ` մարմնով մեռած, թե կենդանի «Արդարների հոգիներն Աստծո ձեռքին են, և մահը չի մոտենալու նրանց, որովհետև արդարությունն անմահ է» (Իմաստ 3.1, 1.15):

Նա չհաղթեց աշխարհի ոչ մի պատերազմում, բայց, այնուամենայնիվ, Նա հաղթեց հենց աշխարհին: Նա կատարյալ էր, և Նրան խաչեցին: Նրա Մարմինը թաղվեց, բայց և այնպես՝ նույն Մարմնով Նա ապրում է հիմա:

Մեզ ուղղված Աստծո Խոսքը մի զարմանահրաշ և արտասովոր հայելի է, որի մեջ նայելով՝ մենք մեզ չենք տեսնում այնպիսին, ինչպիսին ենք, այլ՝ ինչպիսին չենք, բայց պետք է լինենք. «մեր բնական դեմքը», քանի որ մեղավոր մարդը անբնական վիճակում է:

Ավետարանից հիշում ենք, որ այրի կինը Տաճարի գանձանակը գցեց՝ ինչ ուներ-չուներ, որ ընդամենը երկու լումա էր: Անմիտ մարդիկ կան, որ եզրահանգում են, թե այդ կինը իբր կորսվեց, քանի որ գոյատևելու իր վերջին հնարն էլ տվեց Աստծուն, թեպետ «երկու լումայով» ի՞նչ գոյատևելու մասին խոսք կարող էր լինել:

Մեծ պահքի բոլոր օրերը բաժանվում են համապատասխան անվանակիր կիրակիներով, ի տարբերություն տարվա մնացած կիրակիների, որոնք կոչվում են Տերունական օր, չհաշված տաղավարահարաց օրերի կիրակիները։ Ահա այս գալիք կիրակին մեր առաքելական եկեղեցին անվանել է Արտաքսման, քանի որ այն խորհրդանշում է Եդեմական դրախտից մեր նախածնողներին արտաքսելու պատճառը։

Ինչո՞ւ էր Կոստանդնուպոլսի (Ստամբուլի) հայոց պատրիարքի ընդհանուր փոխանորդ Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանը, անտեսելով իր նկատմամբ Թուրքիայի հայ համայնքի և Հայաստանի Հանրապետության բնակչության մի ստվար զանգվածի խիստ բացասական, մերժողական տրամադրվածությունը, գրեթե ամեն կերպ փորձում մնալ այդ աթոռին: